deel 2

Vorige week in deel 1, werden de effecten van de groene omwenteling van de EU beschreven. Hierin kwam aan bod dat de energietransitie funeste effecten heeft en dat Duitsland hier het perfecte voorbeeld van is. Zware industrie wordt door bureaucraten, juristen en consultants weggejaagd onder het mom van vergroening, maar wereldwijd leidt dit niet tot vergroening en zal het de EU in een economische en sociale crisis storten. Om de uittocht van zware industrie te voorkomen heeft de EU een CO2 grenstaks ingevoerd, maar die negeert totaal de effecten die dit gaat hebben op andere gebieden naast CO2 uitstoot (quote van deel 1):  

“De industrie wordt zo uit de EU weggejaagd ten faveure van de industrie in de rest van de wereld; en dan met name de industrie van de “opkomende” markten zoals China en India lijken spekkoper. Omdat deze niet EU-landen het (nog?) niet zo nauw nemen met de milieu-impact van productie, heeft de EU besloten een carbon border tax (CO2 grenstaks) in te voeren. Dat hiermee andere vormen van vervuiling en negatieve sociale impacts zoals uitbuiting van werknemers nu meer ruimte krijgen om plaats te vinden, blijkt de EU niet te interesseren. Immers, een CO2 taks beoogd bijvoorbeeld om de Chinezen groener te laten produceren, maar of daar een bataljon aan Oeigoerse slaven _bij betrokken was, wordt niet geadresseerd. Nu is dat ook al nauwelijks het geval met de huidige Chinese import van de EU, maar als de Chinezen de EU productie overnemen door het uit de EU wegjagen van de zware industrie, dan zal het dus een netto verslechtering zijn gezien onze mensenrechtenstandaarden (top Scrabblewoord!) strenger zijn dan die van de Chinezen. Een CO2 grenstaks negeert dit._“

Wellicht denkt de EU dat haar ESG regulaties (CSRD, SFDR, ESRS, CSDDD) dit, uiteindelijk, zullen voorkomen. Maar sleutelwoord in dezen is “uiteindelijk” want de regulaties gaan pas tegen 2030 voor echt grote aantallen bedrijven binnen de EU gelden. Tot die tijd, geeft de EU groene transitie een competitief voordeel aan de rest van de wereld. Kan de EU industrie deze periode overleven?

Woningen zijn geen relevante bron van stikstof

Het technische en juridische brein achter Mobilisation for the environment stelde op Radio1 dat het nooit zijn bedoeling was de woningbouw te blokkeren, die geven in zijn ogen helemaal geen relevante bron van stikstof. Dat zei hij vier jaar geleden in 2019 ook al. Hij geeft aan niet te begrijpen waarom zijn omvangrijke juridische procedures hebben geleid tot een totale bouwstop.

Dat begreep ik ook niet, aangezien een gasloze, nul-op-de-meter nieuwbouw woning tijdens gebruik vele malen minder uitstoot dan onze gemiddelde woningvoorraad. Bouwvergunningen blokkeren omdat de aannemer op diesel rijdt, is kortzichtig. Duurdere flexibele noodoplossingen zijn dankzij de herhalende cyclus van aanvoer, opbouwen, tijdelijk gebruik, afbraak en afvoer sowieso nog slechter.

Om zo'n gasloze woning te bouwen heb je onder andere staal uit een hoogoven nodig, of plastic vanuit de chemische industrie van grote raffinaderijen. De milieugroepen die hiertegen procederen vergeten dat een windmolen gebouwd is uit onder andere staal en plastic. Dat importeren geeft minder milieuschade hier. Als je doel is de planeet te redden, werkt zulk NIMBY-beleid averechts.

De beste man verloor ook een procedure bij de Raad van State. Chemische industrie en raffinaderijen wilden samenwerken aan een koolstofdioxideopslag in oude gasvelden. Tijdens de bouw is er eenmalig wat stikstofuitstoot, en dat ging de milieufetisjisten te ver. De Raad van State keek er praktischer tegenaan, en woog milieueffecten zorgvuldig tegen elkaar af. Perfectie is immers louter een illusie.

De Raad van State draait en spreekt hier uit dat het stikstofslot niet absoluut is, en er belangen tegen elkaar kunnen worden afgewogen. Dit geeft een opening om eerder afgewezen nieuwbouwprojecten opnieuw te bekijken. Zorgvuldige nieuwbouw is beter voor het milieu dan tijdelijke noodoplossingen. Oude woningen volledig transformeren kost anderhalve ton, voor minder resultaat.

Het was alles behalve komkommertijd de afgelopen week. Met de groene politieke wending (pun intended) van een lijstverband tussen PvdA en GroenLinks dat geleid zou moeten worden door niemand minder dan de personificatie van de EU Green New Deal: Frans Timmermans. Als Omtzigt niet meedoet met de aanstaande verkiezingen, dan kan het zomaar zijn dat Timmermans mag gaan formeren, afgaande op de peilingen! Dat zou de kansen van een centrum rechtse coalitie, zoals vorige week besproken, flink doen verminderen. Nu een links/groene coalitie een serieuze mogelijkheid is (vergeet niet dat de VVD volledig om is op het groene vlak; het was immers de VVD die bij de EU aandrong op een verbod op brandstofmotoren vanaf 2030 ipv 2035!), is het wellicht nuttig om de realiteit van de Groene Plannen tot dusverre te beschrijven. De realiteit verbleekt of wel de groene effecten, of de gezichten van de mensen…

Dit moesten we even zien om het te geloven

Politiek is theater. En niemand weet dat beter dan Frans Timmermans, de meester van de retorica, iemand die ogenschijnlijk zonder moeite het particuliere met het algemene weet te verbinden, zodat hij Gansch het Europeesche Volk weet mee te slepen in zijn Grote Verhaal (zie ook: MH17 en de zuurstofmaskers). Zo was daar vandaag storm Poly, die aan een vrouw van 51 in Haarlem het leven kostte. Afschuwelijk voor de nabestaanden van die mevrouw, zult u misschien denken. Maar u bent dan ook geen Frans Timmermans. Die ziet meteen een kans. Want die mevrouw is niet zomaar overleden. Die is natuurlijk overleden vanwege de klimaatverandering en de enige manier om de klimaatverandering te stoppen is The Green Deal van Frans Timmermans. Kijk. Dat is speechen. Dat is politiek met een hele grote P (en een nog grotere T). En dan ook nog in vlekkeloos Engels. Wij kunnen niet wachten tot Frans Timmermans eindelijk terugkeert naar Nederland om onze premier te worden.

Meer meer meer EU, minder U

Het is weer eens zo ver; de EU heeft weer een nieuw plan bedacht. Na het Next Generation EU plan, Recovery&Resilience Facility (RRF), European Sovereignty Fund (wat trouwens een uiterst cynische naam is voor een EU fonds…), RePower EU Plan, is er nu het Green Deal Industrial Plan. Wat nou precies wat is wordt steeds moeilijker te ontwaren in de EU, maar waar men zeker van kan zijn is dat het tot meer EU, ofwel verdere soevereiniteitsoverdracht naar Brussel, zal leiden.

Al eerder werd op dit blog het plan van Gentiloni besproken, dus geheel als verrassing kan dit nieuwe plan niet heten voor de fervente Geldblog lezer. Het is tevens bedoeld als een tegenhanger van Biden’s IRA, Inflation Reduction Act. Dat slecht genaamde plan (is juist inflatoir) voorziet in een Groene Omwenteling door middel van subsidies, korting op belasting, en nog van zulks. Klinkt precies wat de EU ook wil doen, alleen gaat Biden verder waar Trump gebleven was: het moet allemaal Made in America zijn. Protectionisme dus.

Daarom heeft de EU heeft haar grootste generaal erop afgestuurd, maar Macron kreeg, lollig genoeg, alleen 100% USA Made Franse nep gerechten en champagne. Biden liet doodleuk weten dat hij niks ging veranderen aan zijn IRA en dat de EU gewoon hetzelfde moest doen. Welnu, Von der Leyen komt dus nu met het Green Deal Industrial Plan, G-DIP.

Rusland pleegt "ECOCIDE"

De man die door de Europese bevolking verkozen werd tot Uitvoerend Vicevoorzitter van de Europese Commissie belast met de implementatie van de Europese Green Deal, bezoekt EU-kandidaatlid. En dat is heel belangrijk want Rusland zou berecht moeten worden voor misdaden tegen de natuur. Wat wel oprecht interessant is; Oekraïnes energieminister schrijft dat "The restoration of Ukraine's energy sector must be based on Green Deal." Daarmee positioneert Oekraïne zich als gewillige pionier van het nieuwe Europa, wat de deur ongetwijfeld openzet voor extra toekomstige subsidiegelden, en het zal hun EU-kandidaatschap vast ook niet schaden.

Maar u moet nog steeds elektrisch rijden

Dikke tegenvallers voor klimaatpaus Frans Timmermans in het Europese Parlement, want nu het leven duurder alsook onbetaalbaar is geworden, is het enthousiasme voor een lading extra belastende klimaatregels drastisch afgenomen. Belangrijke pijlers onder de Green Deal van Fransie kwamen niet door een ontevreden parlement. Onder meer een aanpassing van het emissiehandelssysteem en een importheffing op klimaatonvriendelijk geproduceerd staal haalden het niet. Het voorstel voor de herziening van het emissiehandelssysteem was in de loop van het debat zelfs dusdanig afgezwakt met amendementen dat de groenen en sociaaldemocraten het zelf terugtrokken voor een herziening. Een flinke afgang voor TimmerFrans die zijn ambitieuze plannen in een ijskast met energielabel G ziet verdwijnen terwijl het momentum vastloopt in een stroop van economische bezorgdheid. Wat wel door de ballotage kwam van het EP is het verbod op de verkoop van brandstofauto's vanaf 2035. Een voorstel om deze eis te verlagen naar 90 procent van de voertuigen zodat een kleine groep sportauto's ook na 2035 hun brul kan behouden haalde het niet, waardoor u over dertien jaar bij de aankoop van een nieuwe vierwieler gegarandeerd in een batterijbolide eindigt. Een kleine overwinning voor het klimaatleger dat de rest van hun strijd ziet stranden in de bureaucratische modder.

Vrij vertaald: uw achtertuin, dat boerenlandschap, uw inspraak en meer van zulks worden afgeschaft

Zoals wel vaker is beschreven op dit blog, hebben politici niet veel talenten, maar het talent om een crisis goed uit te melken, dat hebben ze wel. Zo ook nu weer met het conflict tussen Rusland en Oekraïne. De EU moet namelijk van Russisch gas en olie af, dus moet de groene omwenteling versneld plaats vinden. En dat zal niet geheel op vrijwillige basis zijn.

De sancties op Rusland blijken tot nog toe verre van effectief; Rusland verkoopt gewoon nog olie en gas wereldwijd en verdient daar een aardig centje mee. Maar in haar oneindige wijsheid, trekt de EU hieruit de conclusie dat Rusland verder moet worden aangepakt. Komt er op neer dat lidstaten geen Russisch gas en olie meer moeten kopen. Dit alles moet ver voor 2030 voor elkaar zijn. Of dat al niet ingrijpend genoeg is, moet de energiemix uit 45% groen bestaan in 2030 in plaats van de eerder afgesproken 40%.

Hier komen ze te staan

Ons topic over tien nuclear power units uit 2019 is weer superactueel en razendrelevant. Helemaal nu Rutte1234 met heel veel elan datacenters aan het uitrollen is - ach ja je moet wat nu Unilever, Shell, KLM en Bart Nijman het land verlaten. Twee jaar terug plempte uw roze blog al TIEN kerncentrales over het land. Waarvan 1 naast de compound van Pritt in Westfriesenland, want als je de talk talkt, moet je ook de walk walken. Groningen laten we even met rust, en Zuid-Limburg is toch al verloren na de volgende regenbui. Kerncentrale van Zeewolde was gewoon een lucky guess, en die in Middelburg kan mooi de Deltawerken poweren, en dan kunnen die spuuglelijke woesjwoesj-turbines weg uit het mooie Zeeland en de Rest van NL. Komt nog bij dat kernenergie de groene zegen van Tante Ursula in Brussel heeft gekregen, dus niets staat nog in de weg om van Nederland weer een schitterend oneindig weidelandschap te maken. Met 10 van die superschone groene batterijtjes en wel 100.000 grutto's.

1933 all over again

Waar onze politici al bijna een jaar bezig zijn om een regering te vormen, hebben ze in Duitsland in een handomdraai een coalitie voor elkaar gebokst. En dat terwijl de combinatie een erg vreemde is, want het blok CDU/CSU doet niet meer mee. Deze coalitie heeft dan ook de naam stoplichtcoalitie gekregen door de drie verschillende kleuren (socialisten, de groenen en de liberalen). Het is echter mijn hoop dat deze naam achteraf bezien zal slaan op een start, pauze, stop-beleid, want het ziet er niet goed uit voor de Nederlandse burger.

Duitsland is nu volledig pro EU geworden en men kan zich afvragen of de FDP (liberalen) überhaupt wat uit het vuur heeft weten te slepen. Ik denk dat in Brussel de champagnekurken door de lucht vlogen toen ze het coalitieakkoord zagen. Zo staat er in het akkoord dat Duitsland doordrongen is dat ze een speciale verplichting heeft om dienstbaar te zijn aan de EU.

Zo wil de stoplichtcoalitie dat de EU fiscale maatregelen inzet om de economische groei, debt sustainability en groene investeringen te stimuleren. Klinkt technisch, maar wat er eigenlijk staat is dat de EU de macht moet krijgen om belasting te heffen, iets wat nu exclusief nog bij de lidstaten ligt. Het excuus dat deze coalitie gebruikt, is dat onder het mom van groei, groen en duurzaamheid, de EU fiscale macht moet krijgen om met betrekking tot voornoemde drie pilaren belasting te kunnen heffen. Nu is dit niet een gegeven vinger maar een hele hand (zo niet een hele arm) en de lezer weet vast waar dit uiteindelijk op uitdraait… Broodje salami, iemand?